غزال زارع، افتاد ولی نشکست / اوسفریت

سه سال قبل در روزگار کرونا طی بررسی پروژه «افتاد ولی نشکست» و بازبینی مفاهیم و روندی که طی شده بود؛ به محتوایی فکر می‌کردم که درباره وضعیت معاش مردم باشد. در این زمان در تجربه تنگاتنگی با مسایل حقوقی درگیر بودم و به دادسراها و شعب متفاوتی مراجعه می‌کردم. «غم نان» و مسأله معیشتی و همان اصطلاح «یک لقمه نون» جزو کلید واژه‌هایی شده بود که مرتب به آن بر‌می‌خوردم. موارد دیگری مانند «مراسم عقد»، «سفره عقد»، «سفره صلوات»، «سفره‌خونه» و یا عباراتی نامطلوب که در کشمکش‌ها مدام می‌شنوم در کوچه و خیابان مانند «شکمت رو سفره می‌کنم»، «دل که سفره نیست»، «سفره دلت رو باز کن یا باز نکن»، «طرف سفره داره» اینها عباراتی است که بارها برای من طرح مسأله کرده بود. در این مسیر به اهمیت سفره و تبدیل آن به یک پروژه اندیشیدم. بنا بود ابتدا در اصفهان در گالری «تام» اجرا شود که به دلایل متفاوت از جانب گالری تام ناممکن شد. در تهران پس از یک سال ونیم، گالری «محیط» را شناختم به لطف و کوشش دوستان، متأسفانه جنگ‌های داخلی از ۱۴۰۱ و کنش و واکنش مردم و دولت باز هم باعث انهدام و بسته شدن پروژه شد. تعدادی از هنرمندان به جهت وقفه زمانی، انصراف دادند و تعدادی به جهت ممیزی و یا در مرحله داوری، نتوانستند همراه باشند و امروز به حمایت آقای «سعید روانبخش» و تیم خوب گالری «دیدار» این پروژه به نمایش درمی‌آید.